Zaterdag 6 februari 2010
Lunch met Wim en Kris in de Lazy Lobster. Wim is het decor en Kris is het licht. Ze deden dit al eerder, en dat is te merken. Het zijn vossen die elkaars streken kennen. De lunch gaat over het licht. Maeterlinck laat zijn personages eindeloos praten over licht en donker, en nu wij dat ook doen, is hij vanuit zijn kasteelgraf trots op ons. In Rotterdam is er een speeltuin naar Maeterlinck genoemd. De reclame zegt: de leukste speeltuin van de stad. Zou hij dat prettig vinden? Hij had geen kinderen, meen ik, wel een mooie, jonge vrouw op latere leeftijd die hem op foto’s bewondert. We spreken over het licht en het water. Dat water is, al naar gelang de scène, een rivier in het bos, de zee, een fontein en een beekje in de tuin. Kan er licht uit het water komen? De kerstversiering van nu — die lange plastieken buizen met lichtjes erin — laat dat mogelijk toe. Maar het lijkt gevaarlijk. Ook al omdat er in een scène twee actrices door het water trippelen, en we niet de ambitie hebben om als eerste stuk in de lange geschiedenis van dit oude gezelschap ook echt iemand om het leven te brengen. In het stuk zelf vallen al doden genoeg. Kris wil weten of de scène in het bos groen licht nodig heeft. Dat mag. Het moet niet. Er zal geen boom te zien zijn. Daarna gaat het over een vlinder, en of die kan vliegen.
Op de foto: Maeterlinck met Renée Dahon, de actrice die hij huwde op latere leeftijd.
Koen De Feyter
Op de foto: Maeterlinck met Renée Dahon, de actrice die hij huwde op latere leeftijd.